Regenen, bakken, oude wijven, katten en honden en vooral veel water. Wat gedaan, niemand had zijn zwembrevet bij... Maar vermits er nogal wat atleten gepiekt hadden, werd het voorstel tot neutraliseren van de etappe verworpen. Wachten in een station.
Geloof het of niet, iemand in de groep wist precies te melden wanneer het zou ophouden met regenen. En waarempel... Hij had nog gelijk ook, de dekselse Johan.
Nadat we Guy hadden uitgelegd dat je met
een alleterreinfiets niet zomaar over alles mag rijden en dat je bijvoorbeeld nagels moet zien te vermijden als je geen lekke banden wil hebben (hij was godbetert 200 m op weg), kon de groep vrolijk op weg. Of wat er nog van overbleef, want het deelnemersveld was toen al compleet uit elkaar geslagen.
En vrolijk, ook dat was er niet bij. Want een ellenlange beklimming, op niet eens gebaande wegen, tot boven in de wolken (muss die freiheit schon grenzenloss sein, ja dat duits).
Als aanloop kon dat tellen. De helft van de groep deed die aanloop zelfs twee keer, hoewel geheel onvrijwillig. En 
dan volgde nog een afdaling waar lijf en ledematen danig door 
elkaar gerammeld werden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten