Zo kom je nog eens iets te weten.

Avonden: verhalen vertellen. Het meest aandoenlijke verhaal komt van Marc Witters, advocaat te L, maar ook begenadigd verteller van eigen leven en grappen (zoek die van lictamidoze en bluffaminol meer een keer op: hilarisch). Enfin, Marcs reputatie als handige harry loopt hem al jaren vooruit, maar dat is niet altijd zo geweest. Daar is aan gewerkt. Want vertelde hij, in zijn laatste jaar kleuterklas en eerste leerjaar, was hij zo onhandig met de schaar, dat hij niet alleen een gevaar was voor de samenleving (wat die in die tijden ook mocht voorstellen), maar ook voor zichzelf en stonden er telkens ziekenwagens (het rampenplan was er toen nog niet, maar heeft daar zijn embryonale bestaan gehaald) aan het klaslokaal klaar, inbegrepen een mobiele operatietent voor de echt urgente gevallen, als Marc de schaar ter hand moest nemen. Totdat een slimme leerkracht de aangerichtte schade niet meer kon aanzien, noch overzien en Marc een plastic schaartje gaf. Daar kon nog net de schaarbeweging mee gemaakt worden, maar knippen was er niet meer bij. Tot grote treurnis bij Marc, tot grote opluchting van iedereen die in een straal van 175 m rondom Marc moest vertoeven, zeg maar de fine fleur van Lommel en omstreken. Later is dat allemaal nog goed gekomen, bijgaande foto bewijst ondermeer dat Marc zonder hulpwieltjes kan fietsen. (among other things). Hij staat nu wel stil, maar dat heeft te maken met de ontwikkelde snelheden van de man, daar is het gemiddelde digitale fototoestel (en reken maar dat ze gemiddeld waren) absoluut niet op berekend. En onder ons: stel dat hij voor de foto toch snel de hulpwieltjes gedemonteerd heeft, zou ik zeggen: quod erat demonstrandum